PIĄTEK DWUDZIESTEGO SIÓDMEGO TYGODNIA ZWYKŁEGO

Łk 11, 15-26

Gdy Jezus wyrzucał złego ducha, niektórzy z tłumu rzekli: «Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy». Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba.
On jednak znając ich myśli rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan sam z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze wszystką broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda.
Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza.
Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: „Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem”. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów, złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam.
I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy niż poprzedni».

          „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza.”
Bardzo mocne słowa naszego Zbawiciela w dzisiejszym tekście ewangelicznym czytanym podczas liturgii. Słowa mocne i wymagające od nas jednoznacznego zachowania, które byłoby konsekwentnym świadectwem naszej wiary. Słowa wzywające nas do jednoznacznego, całkowitego, mocnego przylgnięcia do Chrystusa, do kroczenia Jego drogą, do wsłuchiwania się w Jego naukę po to, by tą nauką kształtować swe postępowanie, swoją codzienność; by o Chrystusie także dawać świadectwo swoją postawą i postępowaniem. Te słowa Jezusa z dzisiejszej liturgii przypominają nam słowa zapisane na kartach Apokalipsy św. Jana, gdzie w jednym z tzw. listów do siedmiu Kościołów mamy wezwanie do tego, byśmy byli „albo gorący, albo zimni”. Przyjmijmy więc to wezwanie Jezusa i starajmy się o to, by rzeczywiście jak najbardziej, jak najpełniej być „z Chrystusem”, by przez życie iść tymi drogami, które On nam wskazuje. Prośmy w naszych modlitwach o łaskę wierności naszemu Panu i Królowi nawet w sytuacjach bardzo trudnych, które możemy spotkać w życiu. I ciągle na nowo czyńmy rachunek sumienia, by móc pytać się samych siebie na ile staramy się być naprawdę Chrystusowi. Obyśmy byli „gorący”, obyśmy zawsze byli „z Chrystusem”, obyśmy zawsze „zbierali z Chrystusem”.