ŚRODA DRUGIEGO TYGODNIA ADWENTU

Mt 11,28-30

Jezus przemówił tymi słowami:
„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźmijcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.

      „Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.”
Jezus mówi w dzisiejszej Ewangelii w ten właśnie sposób o jarzmie, które nazywa Swoim – mówi, że jest ono słodkie, lekkie. Wydaje się dziwne mówienie o jarzmie w ten sposób. Jeśli odniesiemy te słowa do Jego nauki, do Ewangelii, do zasad życia i postępowania Jego uczniów, to odnajdziemy ich sens. Te bowiem wskazania, które On nam przekazał są wskazaniami, które mają swoje oparcie w Jego miłości dla nas. On nam daje Swoje przykazania aby wskazać nam najlepszą dla nas drogę, wskazać to, co służy naszemu dobru. Jaka może być nasza odpowiedź? Jeśli pamiętamy o tej miłości Chrystusa Pana dla nas i zechcemy odpowiedzieć naszą miłością na Jego miłość – to przyjmiemy Jego naukę i będziemy starali się jej wskazania realizować. Realizować z miłością – a wtedy nie będziemy odczuwali, że jest to coś ciężkiego, trudnego do wykonania. A ponadto: musimy ufać w pomoc naszego Zbawiciela na drodze wypełniania tej nauki. Pomoc Jego łaski, pomoc Jego błogosławieństwa. Ta pomoc będzie oznaczać, że w niesieniu tego obowiązku nie będziemy sami, a tam gdzie ciężar jest dzielony – jest on zawsze łatwiejszy w niesieniu! Ufajmy więc naszemu Zbawicielowi przyjmując te obowiązki Jego uczniów i prośmy o Jego pomoc w wysiłkach podejmowanych, by je realizować.